Monthly Archives

Αγαπημένο μου παιδί,

Μεγαλώνεις και μαζί σου κι’ εγώ. Γίνεσαι νιότη, και γίνομαι ανάγκη. Γίνεσαι λευτεριά, και γίνομαι φόβος κι’ εξάρτηση… ψάχνεις το καινούργιο κι’ εγώ το γνώριμο.
Αγαπημένο μου παιδί, φοβάμαι. Γιατί πια δεν σε ξέρω και δεν σε αναγνωρίζω, είσαι ένας άγνωστος, μια άγνωστη. Δεν ξέρω τι σου αρέσει και πια στάση να κρατήσω. Έρχεσαι με αγάπη και έρχεσαι με θυμό. Έρχεσαι κάποιες φορές να ακυρώσεις όλα όσα είμαι και όσα υπήρξα.

Άλλοτε γίνομαι κακός κι’ άλλοτε λυπάμαι και το δείχνω. Κι’ εσύ άλλοτε σωπαίνεις και άλλοτε επιτίθεσαι κι’ άλλο. Και ξέρω πως νιώθεις ενοχή μα δεν θέλω. Δεν θέλω ενοχή, δεν θέλω αναγνώριση, δεν θέλω να ψάχνω να σε κολλήσω με όσα υπήρξες και με όσα μου έδινες, μα δεν έχω χώρο να σε γνωρίσω. Ή μάλλον, δεν δέχομαι μες τον εγωισμό μου, κάποιες φορές, να κάνω χώρο. Θέλω κι’ εγώ να με καταλάβουν. Έτσι στο  μέσα μου αναγνωρίζω μόνο την πάλη να πενθήσω που δεν είσαι πια αυτό το παιδί που ήξερα και την πάλη ν’ ανταπεξέλθω στις καινούργιες προκλήσεις που μου βάζει το μεγάλωμα σου.  Χάνομαι λοιπόν και σπαταλιέμαι παρά να σε γνωρίσω.

Κάποιες φορές αντιλαμβάνομαι πως ξέρεις πιο πολλά απ’ όσα εγώ και πως σε πολλά που λέω έρχομαι δεύτερος και με ακυρώνεις, όπως ο δικός μου πατέρας. Και υπερασπίζομαι το δικό μου παιδί μέσα μου κάποιες φορές ως νόμος και τιμωρός και άλλοτε μισώντας σε και νιώθοντας κι’ εγώ ένοχος. Από ήρωας και σωστός, από πηγή ασφάλειας και αγκαλιάς, έγινα ένα τίποτα και ένας κανένας……κάποιες φορές, και συχνά ξέρω πως είναι μέρες που θα ήθελες να εξαφανιστώ όπως και για εμένα υπάρχουν μέρες που θέλω να εξαφανιστείς εσύ. Δεν έχω τι να συζητήσω μαζί σου κάποιες φορές και τι να πω . Και κάποιες άλλες στιγμές γίνεσαι το μωρό μου και έρχεσαι να μου πεις φοβάσαι και συγχύζομαι. Πόσο παιδί είμαι κι’ εγώ!

Άμα καταφέρω να κρατήσω μια πολύ καλή σχέση μαζί σου, σχεδόν συνωμοτική, φιλική, όμορφη, τότε δεν σου δίνω την πιθανότητα να εξαπλωθείς έξω από το σπίτι μας, να βρεις άλλες πηγές αγάπης, να γευτείς τον έρωτα, το σεξ, την απόρριψη, να κάνεις φιλίες πιο σημαντικές κι’ από την οικογένεια, να τολμήσεις, να χαθείς και μόνος να σε ξαναβρείς. Άμα είμαι σε μια απόσταση και δεν ψάχνω να κρατήσω μια σχέση, ίσως να χαθείς και να νιώσεις εγκατάλειψη, να μην αντέξω εγώ ο ίδιος τον εγωισμό μου, να προδώσω τον ρόλο μου και την αγάπη που σου είχα όσο ήσουνα βολικό παιδί και του χεριού μου. Ξέρω έξω εκεί έχει και άσχημα και επικίνδυνα μα δεν πρέπει να στα υπενθυμίζω συνέχεια… λες και η κοινωνία είναι μόνο άσχημη… λες και την ξέρω εγώ πιο πολύ απ’ όσο θα την μάθεις εσύ ποτές σου.

Θυμώνω άμα λες βαριέμαι, μα πόσο καλά ξέρω πως εκείνες τις στιγμές μέσα σου ξεπετάγεται ένα παμφάγο τέρας που σου λέει πως δεν είσαι αρκετό. Που σου λέει πως τίποτα δεν έχει αξία. Που σου λέει πως τα παιδικά σου όνειρα πρέπει να τα κάνεις σκύβοντας το κεφάλι σε υποχρεώσεις, πρέπει και κανόνες. Και σ’ αυτό σου το βίωμα και σ’ αυτή σου την μελαγχολία, οι θεωρίες μου και οι δικές μου εμπειρίες θα πάνε μέχρι το νου σου, και μια από τις υποχρεώσεις που μου δίνει η αγάπη του ενήλικα είναι να οργώσεις μόνος την καρδιά σου. Και είναι γη σκληρή η καρδιά που πρέπει να γδάρεις επώδυνα κάποιες φορές για να ρίξεις μες τις χαραμάδες π’ άνοιξες σπόρους για ν’ ανθίσουν.

Το μεγαλώνω σου με προδίδει με ποικίλους τρόπους. Θα φύγεις. Δεν θα είμαι πια ο πιο σημαντικός και ο πιο σωστός για ’σένα. Δεν θα με χρειάζεσαι και θα πρέπει να βρω άλλη ζωή μες την οποία θα νιώσω την σημαντικότητα που είχα από εσένα. Θα γίνουν άλλοι πιο σημαντικοί… θα παίρνεις τα ρίσκα σου και δεν θα μοιάζουμε πια. Θα γίνεις ξένος, άλλος. Θα πονάς και δεν θα είμαι εκεί. Θα χωριστούν οι ζωές μας και πια οι δρόμοι στους οποίους θα συναντιόμαστε θα’ ναι λίγοι και συχνά από υποχρέωση και όχι από εξάρτηση παιδιού. Και θα πρέπει από ήρωας της τάξης των ελληνικών να γίνω ο ειδήμονας μιας τάξης μαθηματικών που ξέρει καλά να υπολογίζει την απόσταση που έχω να κρατώ για να γίνεις ο άλλος που ο σπόρος μέσα σου σε προορίζει να γίνεις.

Έχω να κατανοήσω πως με αγαπούσες χωρίς όρια όσο ήσουνα εξαρτώμενο και τώρα είναι απόλυτα σ’ εμένα το αν θα με αγαπάς, μιας και η μόνη σου υποχρέωση είναι να έχεις σεβασμό μόνο και μόνο επειδή σου έδωσα την σκυτάλη της ζωής. Άμα παραμείνω ο πιο αγαπημένος τότε θα έχω αποτύχει. Άμα μείνω ένας άνθρωπος που σέβεσαι τότε θα έχω πετύχει στην υποχρέωση μου να σεβόμαστε όλοι την πηγή της μεγάλης μάνας μας, της ζωής. Και μερικές φορές φαντάζει όλο αυτό ένα αίτημα να κόψω με το χέρι μου το άλλο, ξέροντας πως έτσι μόνο θα λευτερωθώ και εγώ μα και εσύ, μόνο έτσι θα δεχθώ πως δεν ήρθα για να γίνω ήρωας και ν’ αγαπηθώ, ν’ αναγνωριστώ και να έχω χρεώστες.  Μα ν’ αγαπήσω, να δωρίσω και να χαθώ μες το άπειρο λεύτερος και ξαλαφρωμένος.

Εύχομαι να ήμουνα γάτα και να ‘σουνα το γατί μου. Να ‘χα απλά να σου δώσω το βυζί μου και να σε προστατέψω όσο χρειάζεσαι μέχρι να ψάξεις μόνο σου φαγητό. Μετά να μην έχω πια σχέση μαζί σου. Παρά να ‘μαι άνθρωπος και να σε μεγαλώνω τόσα χρόνια και να σου επιβάλλω πράματα λες και ξέρω την ζωή ή το μέλλον, λες κι’ ένας δρόμος υπάρχει στην ζήση, λες και υπάρχει σωστό και λάθος. Και να σε φορτώνω ενοχές που σε αγαπώ και που σου δίνω, ενώ θέλω ιδανικά να ’ναι  όλα δώρο και να μην πετάγεται ο εγωισμός μου να ζητά αναγνωρίσεις ακόμα και χωρίς να τις λέω με λέξεις. Να μην πετάγεται ο εγωισμός και να σε συγκρίνει και να σε φοβάται, λες και η οποιαδήποτε κοινωνική αποτυχία σου θα στιγματίσει εμένα ή θα γίνει μια τέτοια τραγωδία στο μυαλό μου για το δικό σου μέλλον και θα μοιάσεις… αλί και τρισαλί… θα μοιάσεις σ’ εμένα! Με τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου, τα καταστροφικά και τα λάθη μου. Μακάρι να ‘βρισκα την συχνότητα για ν’ ακούς μόνο την καρδιά μου, μόνο την καθαρή, ατόφια αγάπη που υπάρχει, αυτήν με την οποία κάποτε κι’ εγώ παιδί αγάπησα το ζω, και να μην παρεμβάλλουν οι συχνότητες των σκέψεων και των φόβων μου, των ιδανικών μου, των ανεκπλήρωτων δικών μου, των ευθυνών και των ενοχών μου.

Δεν γράφω για να με κατανοήσεις. Γράφω για να δεις αυτά που δεν μπορώ να σου δείξω, γιατί σαν άνθρωπος δεν είμαι σταθερός, δεν είμαι ένας μα πολλοί, γιατί ξεχνώ συχνά να προβληματιστώ και δρω και αντιδρώ αυτόματα.

Το μεγάλωμα σου με κάνει να κατανοήσω τους γονείς μου. Με κάνει να μαθαίνω να αγαπώ… με κάνει να χαίρομαι τις στιγμές που πια σε βλέπω από απόσταση και ξέρω πως δεν με χρειάζεσαι. Και πως θα ‘σαι ένας άλλος, μια άλλη, ένα άλλο φως, που χαίρομαι που κατάφερα λίγο να βάλω κάποιες πέτρες στον φάρο από τον οποίο λάμπει. Όπως και να ‘σαι, όποιος άνθρωπος και να γίνεις. Με κάνει να μαθαίνω να δέχομαι να μην είμαι προστάτης, ήρωας, απόλυτος, να εμπιστεύομαι την σοφία και να γεύομαι την ενέργεια με την οποία γεμίζεις τις στιγμές ακόμα και άμα είσαι στα δύσκολα μαζί μου. Ευτυχώς η σχέση μας είναι ωραία, κι’ ας έχει και όλα όσα περιέγραψα. Είναι ωραία γιατί είναι ζωή! Και ξέρω πως άμα συναντιόμαστε , η μεγαλύτερη μας προσπάθεια είναι να βρεθούμε ελεύθεροι ο ένας από τον άλλον. Και αυτό σημαίνει χωρίς φόβο και ενοχή και ακόμα πιο σημαντικό, χωρίς μια απογοητευμένη εικόνα στην φαντασία μας πως ο ένας έχει για τον άλλον μέσα του.

Να ζεις παιδί μου και να γεύεσαι τις στιγμές, να δημιουργήσεις το δικό σου. Θα ‘μαι κάπου εδώ γύρω, μες τον ίδιο ωκεανό, για λίγο ακόμα ψάρι κι’ εγώ που ψάχνει να επιβιώσει και να απολαύσει, σε λίγο άμα τα καταφέρω, ένα ναυαγισμένο πλοίο που εύχομαι να περάσεις, άμα θες να επισκεφτείς και να μάθεις στα ερείπια του κάτι από την εμπειρία κάποιου άλλου. Έτσι για να ξεφοβηθείς λίγο πιο πολύ την ζωή και να κάνεις λίγη ειρήνη με τον θάνατο. Εύχομαι ακόμα να φύγω πριν από εσένα και να έχει εκείνη η δικιά σου μοναδική στιγμή την ελπίδα πως θα ‘μαι εκεί άμα φτάσεις μόνος για να μην φοβάσαι.

Σ’ ευχαριστώ.