Μόνο όταν χάνεσαι μπορείς να αλλάξεις

Μιλάμε με την Άννα το πρωί καθώς πάει στην εντατική, γεμάτη ενέργεια και πάθος να σώσει. Διαβάζω τα καινούργια εγγλέζικα guidelines που υπονοούν επιλογή σε αυτούς που πεθαίνουν για να σωθούν οι πιο νέοι σε περίπτωση έλλειψης σωλήνων. Σε πανικό οι άνθρωποι με παιδιά που δεν μπορούν να είναι ανεξάρτητα και να προσφέρουν……άμα νοσήσουν αυτοί, οι γονείς;

Οι νέοι άνθρωποι σε άρνηση… δεν είναι δικός τους πόλεμος και τους βάζουμε κερφιου.

Ακούω πια από τον υπολογιστή τις κρίσεις του κόσμου ως κλινικός ψυχολόγος.

Δεν φοβάμαι. Έκανα ειρήνη χρόνια πια μες τα ογκολογικά με το πεθαίνω. Με μαραζώνει που όποιος πεθάνει θα ναι μόνος, ούτε ένα αποχαιρετισμό δεν μπορούμε, ούτε μια κηδεία της προκοπής.

Αποδέχομαι τις θεωρίες περί ανθρώπινου χεριού σε όλο αυτό, όπως επίσης και πως η φύση μας έβαλε ένα παράσιτο για να δούμε με πόσα τέτοια ζει η ανθρωπότητα.

Μαραζώνω για τους χρόνιους ασθενείς, για τους γονείς με παιδιά άρρωστα, αυτιστικά, με κινητικά προβλήματα, κλεισμένοι σε ένα διαμέρισμα, μόνοι, χωρίς βοήθεια. Σπαράζει μέσα μου τ ‘ανθρώπινο και θέλω να αγκαλιάσω μα δεν μπορώ.

Σταματήστε τις υστερίες και τα παράπονα. Περνάμε όλοι από κρίσεις πανικού… όλοι από φόβο… κάντε ησυχία λίγο μέσα σας και νιώστε την καρδιά τ’ αλλουνού στο δίπλα διαμέρισμα, την δίπλα πόλη, την διπλανή χώρα, ήπειρο. Είμαστε όλοι μαζί.

Χρόνια τώρα εκατοντάδες άνθρωποι και παιδάκια είναι απομονωμένα μήνες, χρόνια. Χάνουν κάθε κοινωνική επαφή για μια μεταμόσχευση, ένα καρκίνο, ένα σάρκωμα που τους άφησε χωρίς χέρι, πόδι, άλλο μέλος.

Ελάτε να βρούμε το νοιάξιμο πίσω από το σύννεφο του φόβου. Άστε παπάδες και θρησκείες και παρατάξεις πολιτικές. Θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος; Τότε δέξου ότι είσαι ένα μικρό τιποτένιο πλάσμα βρωμερό και με μεγάλες ικανότητες να γίνει ένα με όλο τον κόσμο. Αν έχει κάποιο νόημα στον covid, είναι να μας ενώσει… δέστε το, χαρίστε βοήθεια, ψάξτε αγνώστους που σας χρειάζονται, δώστε γέλιο, μαραζώστε, κλάψτε, γίνετε παιδιά. Ξυπνάτε. Δεν μυρίζει θάνατο. Μυρίζει προσευχή στη ζήση και στην αδελφότητα. Όχι θρησκευτικά. Είναι εδώ η ζωή, όχι στο μεταθανάτο. Είναι εδώ η ζωή και εδώ χρειάζεται αγάπη και ένωση.

Η Ζωή, αυτό που γίνεται στο κάθε τώρα.

Ας ζήσουν όσα παραπάνω παιδιά γίνεται. Αυτά είναι η υπενθύμιση της ανθρωπιάς, της ταπεινοφροσύνης και της αλήθειας της φύσης. Είναι τα φώτα στην έλλειψη υπερδύναμης. Και τα παιδιά που υποφέρουν από υγεία, φτώχεια, άσχημες συμπεριφορές, είναι ακριβώς αυτά με τα οποία μετρά κανείς την αγάπη και τις  σημασίες  της ζωής.

Νέοι, νέοι άνθρωποι σας παρακαλώ κοιτάξτε γύρω και βοηθήστε. Δεν είναι η ζωή μόνο παιχνίδι. Μην φοβάστε τον πονο. Σκάψτε βαθιά μέσα του και θα βρείτε νόημα χαρά, ελπίδα άμα τον ξεφοβηθείτε.

Όλοι έχουμε θυμό. Χάνουμε αυτά για τα οποία μας λένε με τ’ όνομα μας, κι’ όμως είμαστε ακόμα άνθρωποι.