Αυτός κι’ εγώ. Συγχωρώ, μα δεν επικροτώ.

Αγαπώ την Μαίρη, την γνωρίζω χρόνια, είναι από αυτούς τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους που έμειναν έφηβοι και φρέσκοι και ας έλαβαν κολασμένα δώρα από την ζωή.

Σε μια ομάδα που κάναμε μαζί, με κάθε ηλικίας άνθρωπο, από διάφορα στρώματα των πλέον πρώην κοινωνικών μας τάξεων, είχε φέρει την τούφα από τα μαλλιά της κόρης της που είχε πεθάνει κάποια χρόνια πριν ως ότι πιο πολύτιμο είχε.

Η Μαίρη βγήκε μια βόλτα χθες, με την μάσκα της , τα γάντια της, λόγω ηλικίας είναι ευάλωτη ομάδα. Σιγοτραγουδούσε και ρουφούσε ζωή. Απέναντι της έρχονταν, προς το μέρος της, 4 αγόρια, έφηβοι, 14, 15 χρονών. Μόλις ζύγωσαν την κοίταξαν, άρχισαν να βήχουν και να φτύνουν κάτω, γύρω της, χασκογελώντας. Φεύγοντας είπε ο ένας: “Είμαστε νέοι εμείς. Δεν μας πιάνει ο κορωνοϊός.”
Δεν είναι από τους τύπους που σοκάρετε η Μαίρη μα απόρησε, απογοητεύτηκε, διερωτήθηκε άμα προστατεύει τον εαυτό της άδικα, για να παραμείνει σε μια τέτοια κοινωνία μέσα…..

Δεν με ξένισε εμένα όλο αυτό… ίσως μπορώ να πω πως το κατάλαβα εύκολα. Τους ένιωσα αυτούς τους μικρούς.

Τους έχουμε πρήξει με τις ζωούλες μας, εμείς οι μεγάλοι, εμείς οι τώρα ευάλωτοι, εμείς που μέχρι προχθές, σαν γονείς, καθηγητές, δάσκαλοι, δικαστές, αστυνομικοί, ψυχολόγοι,  μόνο λάθη τους βρίσκαμε. Εμείς  που για ένα “για το καλό σου”, ένα “ξέρω εγώ τι σου λέω, είσαι μικρός δεν ξέρεις”, ένα “δεν θα καταφέρεις τίποτα έτσι” τους υποβαθμίζαμε, την ίδια ώρα που μας έβλεπαν μίζερους, ανέκφραστους, αναίσθητους, αγχωμένους, παραπονιάρηδες, ευερέθιστους…

Και είναι παιδιά που μπήκαν και αυτά σε ένα πόλεμο δικό μας, αντιμέτωποι με κίνδυνο και θάνατο για εμάς όπου οι ίδιοι θα γλυτώσουν. Σε κοινωνίες που φοβόμαστε τον θάνατο, που αρνιόμαστε τις αλήθειες της ζωής, όπου οι γέροι βασανίζονται φυτά χρόνια και συχνά παραζούμε χωρίς νόημα, μόνο και μόνο για την εξουσία του μένω ζωντανός ή  την δικαιολογία ενός θεού που διαλέγει- και ας είναι ο άνθρωπος που χορηγεί φάρμακα συντήρησης.

Και ήρθε ένας ιός να πει την ευθανασία με δικό του διεστραμμένο τρόπο. Και αν είναι από την φύση αυτός ο ιός, τότε με ένα δικό της σοφότερο τρόπο.

Σκανδαλιστικό για πολλούς, κι ‘όμως κάτι σημαντικό έχουμε και εδώ να δούμε.

Ανεπίτρεπτο όμως φιλαράκια μου… μαλακία, πολύ μεγάλη. Ξέρω πως μπορεί να σας παγώσαμε το συναίσθημα , ξέρω πως μπορεί να μας βλέπετε σαν προβληματικούς, καταπάτες των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, των συναισθημάτων σας, μα ξεφεύγετε φιλαράκια… Ήταν ένας μικρός βιασμός, μια απειλή χωρίς νόημα. Κάνατε αυτό που μας κατηγορείτε πως σας κάνουμε… προς τι;

Είμαι μαζί σας με τα χίλια αλλά είστε υπεύθυνοι  και εσείς για τις ζωές τις δικές σας . 

Είστε υπεύθυνοι γιατί είσαστε κολλημένοι στο κινητό. 
Είστε υπεύθυνοι γιατί δεν λέτε την αλήθεια ο ένας στον άλλον. 
Είστε υπεύθυνοι γιατί θέλετε να γαμήσετε μόνο, και μετά παραπονιέστε πως δεν υπάρχει αγάπη και σεβασμός στις κοινωνίες σας. 
Είστε υπεύθυνοι γιατί κάνετε μπούλινγκ σε αυτούς που δεν φαίνονται να “λάμπουν όπως το έχετε στο νου σας”. 
Είστε υπεύθυνοι γιατί δεν είστε ούτε εσείς κοντά στους πρόσφυγες, ούτε κάνετε καινούργιες πολιτικές παρατάξεις αφού είναι ξεπουλημένες οι δικές μας και ακολουθάτε τα δικά μας ενώ μας φταίτε. Παρασύρετε μας! Να η ευκαιρία σας! Οργανώστε τις δικές σας κοινωνίες τώρα που έχετε χρόνο και χτίστε τα σπίτια της καρδιάς με τζάκια να λιώσετε τα παγόβουνα της καρδιάς μας. Πιο πολύ από το να μας σώσετε από τον ιό σας ζητώ να μας σώσετε από την αμνησία του παιδιού μας.

Δέχομαι πως κάποιοι ασυνείδητα ή συνειδητά βλέπετε όλο αυτό που γίνεται σαν μια δική σας επανάσταση να μας δείξετε πόσο φοβόμαστε για το τομάρι μας, ενώ δεν μας βλέπατε να τιμούμε το ζω. Και σας φοβερίζαμε να κάνετε πράματα στο τώρα σας για να έχετε μετά τις δικές μας ζωές που καθόλου ελκυστικές δεν σας φαίνονται. Και συμφωνώ… απόλυτα συμφωνώ. 

Βαριεστημένοι, χωρίς εμπιστοσύνη σε κανέναν, να τρέχουμε πίσω από δόξες και χρήματα. Σε κοινωνίες που δεν είναι ανάγκη να πω πολλά από το τι εμείς θεωρούμε δεδομένα και εσείς πρωτόγνωρα και σκανδαλίστηκα. Την πολιτική; Την ισότητα; Την θρησκεία; Τα προσφυγοπούλα; Την μόρφωση που σας εξαναγκάζουμε;

Έχετε άδικο όμως κι ‘εσείς να το εκφράζετε με τον ακριβώς ίδιο τρόπο για τον οποίο  κατηγορείτε εμάς. Και γίνεστε όμοιοι σε ένα ‘οφθαλμός αντί οφθαλμού’.

Βρε αδελφάκια, συγνώμη που δεν είμαστε αυτοί που σας αγαπάν όπως το χρειάζεστε αλλά ίσως προστατεύοντας μας να είναι η δικιά σας ευκαιρία να μας δείξετε εσείς πως θέλετε να ‘ναι το “σε προσέχω”… πως είναι το “δώρο ενός ασφαλισμένου αύριο”.

Άδικο το ξέρω να αντιστρέφονται οι ρόλοι για λίγο, όμως νά η δικιά σας ευκαιρία να μας δείξετε εσείς πιο υγιής τρόπους αγαπώντας μας και υπόσχομαι θα μάθουμε… υπόσχομαι ενήλικα.

Η ζωή του καθενός μας είναι και δικιά του ευθύνη και αν είστε χάλια με την δικιά σας δεν φταίνε μόνο οι μεγάλοι και οι κοινωνίες. Είστε υπεύθυνοι κι’ εσείς που με την δικαιολογία του θύματος γίνεστε θύτες, πρώτα προς τους εαυτούς σας και μετά προς τα όνειρα. Μάθετε να πολεμάτε και νά η ευκαιρία σας να μας μάθετε πράγματα.

Συγνώμη για τα λάθη μας και υπεύθυνα υπόσχομαι να μαθαίνω και το εύχομαι και σε εσάς.