Αυτός και εγώ…
Είμαι ο Αχιλλέας και λυπάμαι για όσα γίνονται γύρω μου, μάλλον μια φοβάμαι και μια αρνούμαι την πραγματικότητα, μια γελώ πολύ, πάρα πολύ, και μετά λυπάμαι ξανά…….όχι με τον ιό. Με τον άνθρωπο.
Αγάπη είναι μια αναγνώριση της μικρότητας μας, μια αποδοχή του τέλους μας, της μαργαρίτας που είμαστε και μαραίνεται και γίνεται ξανά ένα με το χώμα. Αγάπη είναι κατανόηση πως έχω ανάγκη από εσένα και εσένα και εσένα γιατί φοβάμαι και αυτό το φοβάμαι μουρμουρίζει την μικρότητα μου.
Ο θυμός είναι επίσης ένα συναίσθημα, άξιο και αυτό όπως τα άλλα . Και θέλει και αυτό την αναγνώριση του και την αποδοχή του. Αυτό λέει δεν πρέπει να φοβάμαι και με θέλει θεό, με θέλει επίλεκτο, με θέλει μεγάλο και τρανό. Μα δεν είμαι. Και επειδή φοβάμαι να το αποδεκτώ σε φταίω εσένα με την πρόφαση του δεν με καταλαβαίνεις άμα πιστεύω πως αυτό που λέω είναι η απόλυτη αλήθεια. Την πρόφαση του πιστεύω πως με αυτά που κάνεις δεν με νιώθεις και δεν με σέβεσαι. Μα αυτά είναι προφάσεις δικών μου αξιολογήσεων με τις οποίες καταπιάνομαι φοβόμενος να με δώ φοβισμένο και ανασφαλή. Λόγω καραντίνας η αγάπη και ο θυμός θα συγκρουστούν πάρα πολύ. Ο θυμός ψάχνει την αποκοπή και την διαφοροποίηση ενώ η αγάπη την ένωση και την αποδοχή. Το ένα είναι το πλην και το άλλο το συν. Κι’ασ συνυπαρχουν πραγματικά σε αρκετές τους εκφράσεις.
Η βία μέσα στα σπίτια έχει πολλαπλασιαστεί, και σε εμάς, όλους. Γινόμαστε με αυτό τον αόρατο εχθρό ο ένας επικίνδυνος για τον άλλον. Όμως δεν είναι ο άνθρωπος ο εχθρός….ούτε αλήθεια μιά άλλη ζωή που θέλει να φάει την ανθρώπινη. Ο μεγαλύτερος απο όλους εχθρός είναι οι πεποιθήσεις μας, για την αρρώστια, τον θάνατο, την εξουσία μας πάνω στον πλανήτη, την επιστήμη, τις εκατομυρια έννοιες του Θεος……..
Ο άνθρωπος καλείται να το καταλάβει αυτό και να ενωθεί μέσα του με τον συνάνθρωπο του έναντι στον όποιο εχθρό “απειλεί” τις ανθρώπινες ζωές. Και μέσα απο αυτή την διαδικασία να κοιτάξει τις πεποιθήσεις του.
Η αγάπη λοιπόν έλεγα, και ο θυμός συγκρούονται, και πολλά μας πιστεύω επίσης.
Ένα βασικό μας πιστέυω είναι πως οι συντρόφοι και τα παιδιά μας υπάρχουν για να γεμίσουν το δικο μας κενό και για να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Καθόλου!
Οι άλλοι είναι μια δοκιμασία για να ανοίξουμε πόρτες στο πόσος άνθρωπος μπορεί να χωρέσει μέσα μας. Μας ξυπνάνε την ζήλεια, την αγάπη, τον θυμό, τον έρωτα, το μίσος, την απαισιοδοξία, την υπομονή και τα αντίθετά της. Μας τα ξυπνάνε, δικά μας είναι.
Κοινωνικά πρέπει να εξηγήσουμε ξανά και ξανά τα μέτρα. Διότι όλοι θα θέλαμε να μην είναι σοβαρό και η άρνηση είναι μια πρώτη φυσιολογική αντίδραση.
Αφού μένουμε σπίτι μας, αφού θα περάσουμε από κάθε στάδιο πένθους- άρνηση, θυμό, κατάθλιψη, διαπραγμάτευση-, αφού ο νους θα προτρέχει στο μέλλον και στις επιπλοκές όλου αυτού, ας κανονίσουμε να έχει ο καθένας τον χώρο του να βγάζει τον θυμό του, τις ώρες της απομόνωσης του, ας συμφωνήσουμε πως δεν θα το παίρνει ο δέκτης προσωπικά. Ας ακούσουμε! Όσο ο άλλος φυσικά δεν γίνεται βίαιος και επικίνδυνος.Ας γυμναστούμε, έστω και στο σπίτι.
Ας πίνουμε ποτά και τρώμε γεύματα με φίλους online.
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας ήσυχα˙ δεν είναι η ώρα να τους “ισιώσουμε” και να τους βάλουμε στον σωστό δρόμο.
Ας μιλήσουμε μεταξύ μας για τον φόβο κι’ ας ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Πόσο δύσκολο ήταν στα χρόνια μου σαν ψυχολόγος στην ογκολογία να πείσω τις οικογένειες να μοιραστούν τον φόβο, την πιθανότητα του θανάτου, να κλάψουν μαζί, να κάνουν χιούμορ μαζί….
Ας κάνουμε λοιπόν χιούμορ. Ας αυτοσαρκαζόμαστε. Είμαστε όλοι μικροί, ασήμαντοι και τόσο ίδιοι.
Άμα σκεφτούμαι ο καθένας ποιους μπορούμε να βοηθήσουμε έξω από το σπίτι μας, με ασφαλισμένους τρόπους, θα νιώσουμε καλύτερα. Τους φτωχούς ξένους, τους ηλικιωμένους, αυτούς που δεν έχουν σπίτια και δεν τους δίνουμε πια λεφτά γιατί κλειστήκαμε στα σπίτια μας, τις οικογένειες ασθενών και τόσους άλλους.
Τα παιδιά θα έχουν ερωτήματα για τον θάνατο, για την λογική της ασθένειας… δεν πειράζει να μας δουν να κλαίμε ή να φοβόμαστε και εμείς άμα ξέρουν πως τους αγαπάμε και βάλαμε μέσα τους αυτή την αγάπη για πάντα.
Τόσο δύσκολο ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες να πούμε συγνώμη, να δείξουμε την τρέλα μας και να τραγουδάμε, να κάνουμε αστεία έστω και αν χάνουμε τον ρόλο του σοβαρού πατέρα ή καλά μπασμένου στην εφηβεία παιδιού…
Τόσο δύσκολο να παίξουμε με την ντροπή του να εκφράσουμε συναισθήματα και να δεχτούμε να δουν οι δικοί μας τα δικά μας παιδικά και καημένα κομμάτια.
Ας αφήσουμε το αύριο να έρθει. Η ανησυχία του δεν προσφέρει πολλά. Μάλλον μας διαλύει.
Με παρακολουθώ ενώ δουλεύω από το σπίτι πόσο αφήνω για άλλη ώρα πράματα που χρόνια ήθελα να μείνω σπίτι για να κάνω. Και ξέρω πως μόνος δεν μπορώ να με ελέγξω άμα δεν βάλω κάποιον φίλο στον οποίο πρέπει να δώσω αναφορά. Πόσο ωραίο όμως και αυτό, που τέτοιοι φίλοι υπάρχουν.
Είναι ωραία η ζωή και ο “θάνατος με τους πολλούς γλυκός” λέει μια παροιμία.
Έχουμε πολλά να μας προβληματίσουν, θέματα μεγάλα. Πού πάνε οι προσωπικές μας ζωές, πού στέκεται το ζευγάρι μας, πώς είμαστε σαν γονείς, πόσο αντέχουμε τη μοναξιά; Και τόσα άλλα.
Μπορούμε να βρούμε χαρά και εδώ που είμαστε!
Λέγοντας αυτά που δεν είπαμε, σκεπτόμενοι αυτούς που μας χρειάζονται πιο πολύ. Διότι πάνω από όλα είμαστε ζώα που θέλουν να επιβιώσουν και μόνο με το να δώσουμε, να προσφέρουμε να δούμε και τις ανάγκες των άλλων γινόμαστε άνθρωποι. Κάποιοι θα ανακαλύψουμε πως θέλουμε να χωρίσουμε, άλλοι θα απογοητευτούμε από φίλους και οικογένεια, άλλοι θα ερωτευτούμε και θα αγαπήσουμε. Ας είναι αποδεκτά. Δεν είναι ώρα αποφάσεων αλλά ώρα να αντέξουμε τις μετακομίσεις μέσα μας.
Διότι χάσαμε πολλούς μας ρόλους και απειλούνται και άλλοι όπως σε πολλούς απειλείται και η επιβίωση τους, όχι από τον ιό αλλά από τα πιο σημαντικά επακόλουθα του. Δεν είναι κανείς μόνος όμως, κανείς άμα δεχτούμε σε αυτό όλο πόσο μικροί είμαστε και πόσο μέσα από αυτό τον ιό καταλάβαμε πόσο συνδεδεμένοι και ίσοι και ίδιοι είμαστε.